Οι Χάρτινες Μνήμες στη Σπάρτη

Οι εκδόσεις Διόπτρα και τα Βιβλιοπωλείο Αρκτούρος με την υποστήριξη της Ένωσης Πνευματικών δημιουργών Λακωνίας σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Χρήστου Φλουρή στο Billy’s cafe bar (Αγ. Νίκωνος 67). Για το βιβλίο θα μιλήσει o φιλόλογος και πρόεδρος της Ε.Π.Δ.Λ., Χάρης Βασιλάκος. Αποσπάσματα θα διαβάσει η αρχαιολόγος Γιάννα Κατσουγκράκη. Ο συγγραφέας θα μιλήσει με το κοινό και θα υπογράψει αντίτυπα.

Λίγες ημέρες πριν την παρουσίαση του βιβλίου του στη Σπάρτη, ο Χρήστος Φλουρής, με αφορμή διάφορα σημεία – αποστάγματα του νέου του μυθιστορήματος, αποκαλύπτει στο flynews.gr πτυχές του εαυτού του!

1. Μπορεί να μεγαλώνει και να γερνά το σώμα, αλλά ο φόβος μένει αγέραστος όσα και να περάσουν χρόνια.

Σε τρομάζουν τα χρόνια που έρχονται και φεύγουν με απερίγραπτη -κάποιες φορές- ταχύτητα; Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;

Ο χρόνος και η ταχύτητά του με τρομάζει, όπως νομίζω και όλους μας. Κανείς μας δεν είναι ίδιος με την προηγούμενη μέρα ούτε γνωρίζει αν θα συνεχίσει να υπάρχει την επόμενη. Ωστόσο δεν θα πρέπει αυτή η μεγάλη αλήθεια να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα δημιουργίας αλλά να μας ωθεί να κάνουμε κάθε μέρα κάτι αξιόλογο. Ο μεγαλύτερος φόβος που μου προκαλεί ο χρόνος έχει σχέση όχι τόσο με μένα τον ίδιο, αλλά με τις αλλαγές που φέρνει στο περιβάλλον μου και στ’ αγαπημένα μου πρόσωπα. Φοβάμαι μήπως μια μέρα ξυπνήσω κι αυτά που σήμερα θεωρώ δεδομένα έχουν ανατραπεί.

2. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από να είσαι μόνος σου στο θάνατο.

Μία μεγάλη μερίδα συγγραφέων ομολογούν ότι ένα από τα κίνητρα της δημιουργίας τους είναι η υστεροφημία – αυτό που θα … αφήσουν πίσω! Σε γοητεύει το γεγονός ότι σταδιακά χτίζεις μία παρακαταθήκη, μια κληρονομιά, η οποία σίγουρα δεν θα σου επιτρέψει να “φύγεις” μόνος;

Ο άνθρωπος έτσι κι αλλιώς μόνος του είναι στον θάνατο, αλλά θεωρώ φριχτό να φύγει κανείς χωρίς να έχει δίπλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα. Αυτό ναι, πάντα με τρόμαζε και θεωρώ ευτυχή εκείνον που αφού έχει ζήσει μια ήσυχη ζωή, πεθαίνει ανάμεσα στα παιδιά και στα εγγόνια του. Όσο για το κίνητρο της δημιουργίας μου, αυτό σίγουρα δεν είναι η υστεροφημία. Δεν γράφω για να γίνω αθάνατος αλλά για να εκφραστώ όσο είμαι ζωντανός. Ωστόσο, επειδή ο γραπτός λόγος είναι αιώνιος , θα με κολάκευε το γεγονός αν γνώριζα ότι κάποιο από τα έργα μου θα εξακολουθούσε να διαβάζεται και μετά θάνατον. Αλλά αυτό όπως καταλαβαίνεται είναι δύσκολο να το γνωρίζει κανείς.

3. Τόσα χρόνια είχε εναποθέσει στο Θεό τις ελπίδες της για απόδοση δικαιοσύνης, μα εκείνος, μεγαλοδύναμος – μεγαλοδύναμος μεν – αλλά φαίνεται ότι κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου.

Σε ποιό πλαίσιο κινείται η σχέση σου με το Θεό; Πιστεύεις στους κύκλους που κάνει η ζωή, απονέμοντας -όταν πρέπει- δικαιοσύνη ή μήπως τελικά ζούμε σ΄έναν κόσμο αρκετά κακό, για να θεωρούμε ότι το παραμύθι έχει πάντα χαρούμενο τέλος;

Η σχέση μου με το Θεό κινείται στα πλαίσια της αναζήτησης και του προβληματισμού. Δεν έπαψα να τον ψάχνω ποτέ. Κι υπάρχουν φορές που τον έχω βρει και τον έχω δοξάσει αλλά και πολλές άλλες που του έχω βάλει απουσία από τα βάσανα των αδύναμων του κόσμου. Για μένα ο Θεός είναι ή θα έπρεπε να είναι πρωτίστως δικαιοσύνη. Και νομίζω πως υπάρχει ένα είδος συμπαντικής ίσως δικαιοσύνης σε τούτο τον κόσμο ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελα να συμβαίνει. Δεν ξέρω αν είναι κανόνας αλλά σε πολλές περιπτώσεις ο άνθρωπος πληρώνει και πληρώνεται για τις πράξεις του εδώ, στη ζωή. Είναι όμως και πάμπολλες οι φορές που εγκλήματα μένουν ατιμώρητα και που άνθρωποι φεύγουν αδικαίωτοι. Δεν ξέρω αν ζούμε σε έναν κακό κόσμο και πασχίζω παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, να μην το πιστεύω. Εξακολουθώ να έχω εμπιστοσύνη στα ανθρώπινα συναισθήματα κι ονειρεύομαι τη μέρα που αυτά θα επικρατήσουν του υπολογισμού και του κέρδους. Κι αυτό δεν θα ήθελα να συμβεί στα παραμύθια αλλά στην πραγματική ζωή.

4. Το κρυφτό είναι πολύ όμορφο παιδικό παιχνίδι, μα για τους ενηλίκους αποτελεί ολέθριο λάθος.

Ποιό ήταν το αγαπημένο σου παιχνίδι, όταν ήσουν παιδί; Θεωρείς ότι κρατάς ακόμη κάποια στοιχεία από την παιδική σου αθωότητα;

Για μένα το κρυφτό ήταν το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι, όπως φαντάζομαι και των περισσότερων και το έχω συνδέσει με τα ανέμελα χρόνια στο χωριό. Και δεν έχω σταματήσει να το παίζω μέχρι σήμερα. Μόνο που πια δεν κρύβομαι εγώ ,καθώς θεωρώ ότι το να κρύβεται κανείς, είτε πίσω από άλλους, είτε –πολύ περισσότερο- πίσω από το δάχτυλό του, είναι ανώφελο και καταστροφικό. Αναζητώ ωστόσο, μέσω της γραφής, τα κρυμμένα, στις προθέσεις και στις πράξεις των ανθρώπων έχοντας ως αρχή ότι η αλήθεια πάντα επιπλέει όπως το λάδι στο νερό.
Όσο για την παιδική αθωότητα, θεωρώ ότι τη διατηρώ ακόμη σε πολλά πράγματα, κυρίως στην καλή πρόθεση με την οποία αντιμετωπίζω κατ’ αρχάς όλους τους ανθρώπους. Δεν εννοώ να μάθω –ευτυχώς- από τις πολλές φορές που έκανα λανθασμένες εκτιμήσεις.

5. Η αγάπη είναι πιο σημαντική όταν δίνεται και όχι όταν λαμβάνεται.

Αγάπη ή Έρωτας;

Αν και ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων, επιλέγω αγάπη. Γιατί είναι αυτό που μένει το ανόθευτο και το καθαρό, όταν υποχωρεί ο ενθουσιασμός, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να αποβεί μοιραίος και καταστροφικός κι ας μας ανεβάζει όσο διαρκεί στα ουράνια.

+ Μπήκες Σχεδόν Αθόρυβα στο χώρο της Λογοτεχνίας, αλλά η Σπίθα φαίνεται ότι δεν σβήνει από καμία Marea (θάλασσα). Από τα βιβλία σου, γίνεται ολοφάνερη η αγάπη που τρέφεις για την ιδιαίτερη πατρίδα σου. Ενδόμυχα, υπήρξαν κάποιες Χάρτινες Μνήμες που αναγκάστηκες -φεύγοντας από την Κρήτη- να αφήσεις πίσω και να θυσιάσεις σαν άλλες Ιφιγένειες, για να σταθείς στα πόδια σου;

Ευχαριστώ για το λογοπαίγνιο με τους τίτλους των έργων μου. Δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσαν πράγματι να περιγράφουν την πορεία της ζωής μου! Αλλά μάλλον τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Όσον αφορά το ερώτημα σας, όλοι αναγκαζόμαστε να θυσιάσουμε κάτι, να αφήσουμε πίσω μας κάτι για να προχωρήσουμε μπροστά. Έτσι γίνεται πάντα κι έτσι πρέπει να γίνεται. Τις μνήμες τις έχω πάρει μαζί μου κι οι περισσότερες είναι ευτυχώς καλές. Κι είναι ακριβώς αυτές οι μνήμες που με γυρίζουν διαρκώς πίσω, στον τόπο και στους ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους μεγάλωσα, που τους έμαθα καλά και που τώρα τους κάνω ήρωες στα βιβλία μου. Γιατί ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεχνά τις ρίζες του. Κι αν κάποτε καταφέρει να αποκοπεί απ’ αυτές, έχει απλά τελειώσει…

Σας ευχαριστώ πολύ!