Η Τουρκία αξιώνει να έχει την έρευνα και διάσωση στο μισό Αιγαίο

Άρθρο του Γιώργου Παπαπολυχρονίου

Πριν λίγες μέρες βγήκε στο Twitter ο υπουργός Μεταφορών και Υποδομών της Τουρκίας, Adil Karaismailoğlu και ανέβασε ένα χάρτη με τον οποίο διεκδικούσε αρμοδιότητες έρευνας και διάσωσης στο μισό Αιγαίο και αμέσως στην Ελλάδα, ορισμένοι άρχισαν να μιλάνε για ξεπούλημα.

Για να δούμε όμως σοβαρά, τι συμβαίνει.

Κατ’ αρχάς, είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία αξιώνει να έχει την έρευνα και διάσωση στο μισό Αιγαίο; Όχι φυσικά, το κάνει εδώ και δεκαετίες. Υπάρχει κάποια νομική υπόσταση αυτής της πράξης; Όχι φυσικά γιατί οι περιοχές ευθύνης για έρευνα και διάσωση, ελέγχου FIR κ.λ.π., καθορίζονται από διεθνείς οργανισμούς όπως ο ICAO (International Civil Aviation Organization) και ο IMO (International Maritime Organization) και όχι με μονομερείς και αυθαίρετες ενέργειες κρατών που φθάνουν στα όρια του φαιδρού. Δηλαδή αν έβγαινε ο Έλληνας αντίστοιχος υπουργός και έλεγε ότι η περιοχή ευθύνης της Ελλάδας φθάνει μέχρι τη Μάλτα, θα τον έπαιρνε κανένας στα σοβαρά; Προφανώς όχι.

Γιατί όμως το έκανε αυτό ο Karaismailoğlu;

Για τρεις βασικούς λόγους. Δύο εξωτερικούς και έναν εσωτερικό.
α. Η ανάρτηση μπορεί να μην έχει νομική αξία αλλά έχει πολιτική. Δείχνει ότι η Τουρκία δεν έχει διάθεση για διάλογο ούτε προσχηματικά και εντείνει τις προκλήσεις για να παρασύρει την Ελλάδα σε κάποια κίνηση εν βρασμώ. Αυτή η ανάρτηση μπορεί να αποτελέσει άλλο ένα όπλο στη φαρέτρα της ελληνικής διπλωματίας προκειμένου να ενισχύσει την άποψη της διεθνούς κοινότητας ότι η Τουρκία είναι η μοναδική ρίζα του προβλήματος. Η πρόσφατη έξοδος του Oruç Reis, ενόχλησε ακόμα και κράτη της Ε.Ε. όπου ακόμα τηρούν στάση αποφυγής κυρώσεων έναντι της Τουρκίας. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο τωρινός διπλωματικός αγώνας είναι μαραθώνιος και όχι sprint.
β. Οι Τούρκοι που έχουν αριστεύσει στη διεξαγωγή επιχειρήσεων προπαγάνδας, έχουν διαπιστώσει ότι πολλά εγχώρια ΜΜΕ αναμεταδίδουν άκριτα ακόμα και τις πιο ανόητες δηλώσεις τους, εν είδει βαρυσήμαντων ειδήσεων. Τουτοιοτρόπως προκαλείται σύγχυση στη δημόσια κοινή γνώμη, κλονίζεται η πίστη στους έχοντες την ευθύνη διαχείρισης των κρίσεων και επέρχεται διάσπαση του εσωτερικού μετώπου. Ουσιαστικά οι Τούρκοι παίζουν με την ψυχολογία των μαζών, μια ψυχολογία που βασίζεται στο ένστικτο και την υψηλή μετάδοση συναισθημάτων και όχι στην κριτική ικανότητα. Όπως έλεγε και ο Ρωμαίος συγγραφέας, Γάιος Πετρώνιος, “mundus vult decipi, ergo decipiatur” δηλαδή, “ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άσ’ τον λοιπόν να εξαπατηθεί”.
γ. Ο τρίτος και εσωτερικός λόγος έχει να κάνει με τις θέσεις εξουσίας και την επιρροή (power status) εντός του τουρκικού καθεστώτος. O Karaismailoĝlu βλέποντας τον Çavuşoğlu, τον Akar, τον Kalin, τον Aksoy και άλλους, να συναγωνίζονται σε δηλώσεις εθνικιστικής πλειοδοσίας προκειμένου να βρεθούν όσο πιο κοντά γίνεται στο στενό κύκλο του Erdoğan, θεώρησε ότι και αυτός πρέπει να δηλώσει την παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό της Άγκυρας.
Συμπέρασμα: Λαμβάνουμε υπόψη τις δηλώσεις της αντίπαλης πλευράς αλλά αξιολογούνται κατάλληλα και μπαίνουν στο σωστό πλαίσιο, χωρίς να προκαλούμε υστερία και να τροφοδοτούμε συνωμοσιολογικά σενάρια κάθε φορά που ένας Τούρκος αξιωματούχος, είτε εκ του πονηρού, είτε λόγω ανοησίας δημοσιεύει κάτι στα social media.

Άρθρο του Γιώργου Παπαπολυχρονίου