Στη νέα κινηματογραφική ταινία του Γιάννης Σμαραγδής «Καποδίστριας», η Λάκαινα Νεκταρία Καραντζή συμμετέχει με έναν μουσικό ρόλο ιδιότυπο και βαθιά συμβολικό: τη φωνητική παρουσία που πλαισιώνει την αρχή και το τέλος της ιστορικής διαδρομής του Ιωάννης Καποδίστριας.
Η φωνή της, προσευχητική και κατανυκτική, χωρίς ίχνος επίδειξης αλλά με ένταση που διαπερνά τον θεατή, δεν συνοδεύει την αφήγηση ούτε παρεμβαίνει στη δράση. Εμφανίζεται σε δύο κομβικές στιγμές: όταν ο Κυβερνήτης φτάνει στο Ναύπλιο, σηματοδοτώντας την απαρχή της συγκρότησης του ελληνικού κράτους, και όταν αποχωρεί από την ανθρώπινη ιστορία, με το τέλος μιας πορείας που σημάδεψε το έθνος.
Η παρουσία αυτή αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν ιδωθεί σε σχέση με τη λακωνική καταγωγή της Νεκταρίας Καραντζή από τα Βάτικα, μιας καλλιτέχνιδας διεθνώς αναγνωρισμένης για την προσφορά της στη βυζαντινή γυναικεία υμνωδία.
Από την ίδια ευρύτερη λακωνική γη, που περιλαμβάνει και τη Μάνη, προήλθαν και τα πρόσωπα που συνδέθηκαν ιστορικά με τη δολοφονία του Καποδίστρια, η οικογένεια Μαυρομιχάλη. Μέσα στην ταινία, έλαχε —ή ίσως απλώς προέκυψε ως εύγλωττη συγκυρία— η φωνή που σηματοδοτεί την αρχή και το τέλος της διαδρομής του Κυβερνήτη στην Ελλάδα να ανήκει στον ίδιο τόπο, αντισταθμίζοντας για όσους γνωρίζουν αυτή την λεπτομέρεια, την πληγή της ιστορικής μνημής, χωρίς αυτό να έχει τεθεί κατ’ ανάγκην ως πρόθεση ή θεματικός άξονας από τον δημιουργό.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η επιλογή των ύμνων στα δύο σημεία όπου εμφανίζεται η φωνή της Νεκταρίας Καραντζή. Στην άφιξη του Καποδίστρια στο Ναύπλιο ακούγονται στίχοι από τον Επιτάφιο Θρήνο «Ὦ γλυκύ μου ἔαρ», ένας κατ’ εξοχήν πένθιμος, σχεδόν προοικονομικός ύμνος, που συνοδεύει τον Κυβερνήτη τη στιγμή που εισέρχεται στην ιστορία της γέννησης του ελληνικού έθνους. Αντίστροφα, μετά τη δολοφονία του, ψάλλεται το κοντάκιο της Γεννήσεως “Η Παρθένος σήμερον”, ένας δοξολογικός ύμνος, τη στιγμή της εξόδου του από την ανθρώπινη διαδρομή. Έτσι, ο Καποδίστριας φαίνεται να έρχεται με θρήνο και να αποχωρεί με δοξολογία, μέσα σε μια συμβολική αντιστροφή που ενισχύει τον χριστολογικό τρόπο με τον οποίο προβάλλεται το πρόσωπό του στην ταινία: ως μορφή θυσιαστική, που διαβαίνει τον θάνατο με επίγνωση και αξιοπρέπεια, έχοντας ήδη εγγράψει το ανεξίτηλο αποτύπωμά του στην ιστορία.
