Την Κυριακή 11 Μαΐου 2025 ημέρα που γιορτάζουμε τον Άγιο Ανανία Επίσκοπο Λακεδαιμονίας και φέτος και την εορτή της μητέρας ,μαζί με τη μητέρα μου πήγαμε στην εξοχή να μαζέψει λουλούδια. Κάνοντας και μια μικρή βόλτα στην πόλη των Σπαρτιατών περάσαμε έξω από το σπίτι του παπα-Γιώργη. Προφανώς εννοώ τον παπα-Γιώργη τον Μπλάθρα γιατί όταν λέμε παπα-Γιώργη στην Μητρόπολη μας όλοι έναν εννοούμε. Εκείνον!
Παρατήρησα κάποια πράγματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Πρώτον παρατήρησα τις σημαίες που ήταν κρεμασμένες στο σπίτι του. Ξεθωριασμένες τόσο πολύ που σε κάποιες δεν καταλαβαίνεις και τι πρεσβεύουν. Διέκρινα τέσσερις σημαίες. Ήταν μία ελληνική, μία βυζαντινή μία που μάλλον είναι της Μάνης και μία άλλη που δεν γνωρίζω.
Είναι τόσο παλιές όσο και ο παπα-Γιώργης γιατί αυτός ο παπάς δεν είναι απλώς παπάς. Είναι λεβεντόπαπας. Σίγουρα τις κρεμούσε σε όλη του την μέχρι τώρα ζωή έξω από το σπίτι του. Έτσι τα χρώματα αλλοιώθηκαν. Δεν χρειάζεται να τις αλλάξει . Όχι από τσιγκουνιά αλλά γιατί είναι απλός άνθρωπος. Το μήνυμα να περάσει … Όχι να δειχτεί ότι κρεμάει σημαίες. Οι σημαίες του πρεσβεύουν μηνύματα πανανθρώπινα-οικουμενικά ,διαχρονικά, ανεξίτηλα στο χρόνο. Το ύφασμα μπορεί να ξεθωριάσει ,οι αξίες τους όμως ποτέ. Σίγουρα αυτές οι αξίες που είναι χαραγμένες στην καρδιά του παπα-Γιώργη.
Δεύτερο που παρατήρησα… Η πρώτη πόρτα του σπιτιού του κλειστή .Όχι από φόβο, απλά για να μη φύγει ο Αντωνάκης από το σπίτι. Ο παπα-Γιώργης δεν φοβάται κανέναν. Μόνο τον Θεό. Και όχι με την έννοια του τρόμου αλλά με την έννοια του σεβασμού γιατί ο Θεός είναι αγάπη και δεν μπορείς να φοβάσαι Αυτόν που σε αγαπά. Αν μπει ληστής δεν θα τον πειράξει τον παπα-Γιώργη. Θα τον σεβαστεί μόνο και μόνο από την εμφάνισή του. Ο παπα-Γιώργης θα του δώσει ό,τι έχει και δεν έχει από αγάπη προς τον συνάνθρωπο δηλαδή τον ίδιο τον Θεό στην πραγματικότητα. Χρήματα ,φαγητό, ρούχα σίγουρα κάποιο βιβλίο, συμβουλές για να μπει στον ίσιο δρόμο , τουλάχιστον μία εικονίτσα και την ευχή αυτού και του Κυρίου στον οποίο έχει δοθεί όλη του τη ζωή.
Η δεύτερη πόρτα ανοιχτή όπως βλέπουμε και στη φωτογραφία. Δεν πιστεύω ότι είναι για να μπει ο αέρας. Πρώτον ήταν αργά το απόγευμα που δεν έκανε ζέστη, και δεύτερον όσοι έχουμε πάει στο σπίτι του ξέρουμε ότι κάθεται παραμέσα στο βάθος… Μάλλον περίμενε τον άγνωστο επισκέπτη της ημέρας να του πει το χρόνια πολλά ,το Χριστός Ανέστη και να του κάνει λίγη παρέα. Άραγε μπήκε κανείς; Δεν ξέρω… Λυπάμαι που δεν είχα χρόνο για να μπω εγώ μαζί με τη μητέρα μου εκείνη την Κυριακή. Το πιθανότερο είναι ότι δεν μπήκε κανείς γιατί κάποτε μου είχε πει ο παπα-Γιώργης με καημό όταν τον επισκέφτηκα στο γραφείο του να του κάνω ένα δώρο . Ήταν ένα βιβλίο το οποίο είμαι σίγουρος ότι εμείς πού θα κάνουμε πάνω από ένα μήνα να το διαβάσουμε αυτός θα κάνει μία ώρα το πολύ. Ήταν ένα βιβλίο του πατρός Ανανία Κουστένη με Διδαχές όπως αναγράφεται και στον τίτλο του, το οποίο τον γνώριζε μάλιστα . Ήταν φίλος του και στο ναό που υπηρετούσε όταν ήταν στη ζωή ψέλνει σήμερα ο γιος του παπα-Γιώργη ,ο Κωνσταντίνος. Όλα αυτά (σχετικά με την επιλογή του βιβλίου) στην τύχη βέβαια .
Μου είχε πει λοιπόν τότε με παράπονο:
Γιωργάκη μου, παιδάκι μου, στον γέρο και στο άδειο βαρέλι δεν δίνει κανένας σημασία.
Νονέ, του λέω γιατί είχα την τιμή και την τύχη να με βαφτίσει η αείμνηστη γυναίκα του πρεσβυτέρα Χριστίνα, μπορεί να μεγάλωσες αλλά δεν είσαι άδειο βαρέλι. Μου λέει, δεν παίρνω ποτέ σύνταξη από τα λειτουργικά μου καθήκοντα. Μόνο άμα δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και δεν μπορώ να βγω από αυτό αν πάρει φωτιά θα σταματήσω να βάζω Ευλογημένη.
Τι ταπείνωση Θεέ μου!! Αν μπεις στο σπίτι του θα δεις πόσα βιβλία έχει διαβάσει και παρόλα αυτά θεωρεί ότι είναι ένα άδειο βαρέλι.
Αν σήμερα γινόντουσαν και οι έγγαμοι ιερείς μητροπολίτες σίγουρα ο παπα-Γιώργης θα είχε γίνει.
Έχει αφήσει το καλύτερο όνομα στην Σπάρτη. Γιατί τελούσε τα μυστήρια όχι για να πάρει λεφτά αλλά για να δώσει ευλογία. Όλοι έχουν να λένε ότι παπάδες σαν τον παπα-Γιώργη δεν υπάρχουνε. Πάντα έμενε σε απόσταση το πολύ 2 λεπτών με τα πόδια από το ναό της Ευαγγελίστριας που υπηρετεί έτσι ώστε να είναι δίπλα στους ενορίτες του όποτε τον χρειαστούν. 24 ώρες το 24ωρο ,7 ημέρες την εβδομάδα ,365 ημέρες το χρόνο. Άλλωστε αυτή είναι η έννοια του εφημέριου ότι εφημερεύει για τους ενορίτες του. Όπως τα φαρμακεία και τα νοσοκομεία έτσι και οι παπάδες. Ποτέ δεν καταδέχτηκε να μην ακολουθήσει στην ταφή ενοριτών της Ευαγγελιστρίας είτε τουε γνώριζε προσωπικά είτε όχι . Είτε δηλαδή εκκλησιαζονταν είτε όχι . Μου έλεγε: και θα πει άλλος στον δικό μου ενορίτη το:
“Γη ει και εις γην απελεύσει”;
Την ευχή σου νονέ. Κράτα γερά. Σε χρειαζόμαστε!
Το βαφτιστήρι σας.
Γεώργιος Αλατσάς
Πτυχιούχος Μαθηματικός – Διπλωματούχος Οικονομολόγος, Αρθρογράφος, Σχολιαστής, Αναλυτής
*Η φωτογραφία με του παπα-Γιώργη είναι από τον κύριο Ηλία Περγαντή από την φετινή συγκέντρωση των Επιταφίων στην πλατεία της Σπάρτης.